همه‌گیری کووید-۱۹ سبب شد بسیاری از شرکت‌ها و ادارات تعطیل شوند و در نتیجه، بسیاری از کارمندان به انجام تکالیف شغلی در منزل به جای محل کار بپردازند. اگر قرار باشد از منزل به عنوان محل کار استفاده کرد، بخشی از هزینه‌های منزل نیز به عنوان هزینه محل کار در نظر گرفته شده و از مالیات کسر می‌شود. اما برای این کسر مالیاتی باید چه کار کرد؟
آمار نشان می‌دهد در آوریل امسال و روزهای اوج موج اول همه‌گیری، ۳/۳ میلیون نفر بر تعداد کسانی که از منزل به عنوان محل کار استفاده می‌کردند افزوده شد. البته با فرا رسیدن تابستان و کاهش محدودیت‌ها، بسیاری از این افراد به محل کار بازگشتند. با این وجود، در ماه جولای همچنان ۴ میلیون نفر در خانه به کار مشغول بودند که رقمی به مراتب بزرگ‌تر از ۱/۶ میلیون نفر پیش از آغاز همه‌گیری به شمار می‌رود.
فرآیند رسمی اظهار مالیاتی دورکاری
آژانس درآمد کانادا (CRA) قوانینی با عنوان کسر مالیاتی مربوط به محل کار در منزل دارد. بر اساس این قوانین، بخشی از هزینه‌های محل کار مثل برق، گرمایش، نظافت و بیمه خانه را می‌توان به عنوان هزینه‌های محل کار به این آژانس اعلام کرد تا از مالیات کسر شود.
البته برای اینکه واجد شرایط استفاده از این بند باشید باید یکی از دو شرط زیر را داشته باشید:
۱) باید حداقل ۵۰ درصد از دوره فعالیت شغلی را در منزل کار کرده باشید؛ یا
۲) از دفتر کارتان در منزل به طور خاص برای کار و ملاقات با مشتریان استفاده کرده باشید.
به همین دلیل، اگر کمتر از شش ماه به دورکاری پرداخته باشید، نمی‌توانید از مزایای این بند استفاده کنید.
تا پیش از این، هر فردی که خواستار کسر مالیاتی هزینه‌های دورکاری بود، باید فرم موسوم به تی۲۲۰۰ (T2200) را به کارفرمایش تحویل می‌داد تا تکمیل کند. کارفرما در این فرم تائید می‌کرد که اشتغال کارمند در منزل بخشی از قرارداد شغلی او بوده است.
البته دقت داشته باشید که آزادکاران (فریلنسرها) یعنی کسانی که کارفرمای ثابتی ندارند، لازم نیست این فرم را تکمیل کنند.
با توجه به افزایش شدید حجم دورکاری، قرار بود آژانس درآمد کانادا تغییراتی در این فرآیند ایجاد کند که هنوز چنین اتفاقی نیافتاده است.
تعیین هزینه‌های دورکاری
اولین گام برای دریافت کسری مالیاتی، تعیین نسبت مساحت دفتر کار در خانه به کل مساحت خانه است. برای مثال فرض کنید که مساحت اتاقی که در آن کار می‌کنید ۲۰ متر مربع و کل مساحت خانه هم ۱۰۰ متر مربع است. در این صورت، می‌توانید ۲۰ درصد از هزینه خانه را به عنوان هزینه محل کار به آژانس درآمد کانادا اعلام کنید.
این هزینه‌ها شامل گرمایش، آب، برق، تعمیرات و نظافت، هزینه‌های کاندو، بیمه خانه، هزینه‌های کاندو و حتی اجاره می‌شود.
مصداق‌های هزینه‌های دورکاری
حال بیایید به بررسی برخی از مواردی که می‌توانید (یا نمی‌توانید) به عنوان هزینه دفتر کار در منزل به اداره مالیات گزارش کنید بپردازیم:
تلفن: بله!
می‌توانید بخشی از هزینه تلفن همراه‌تان را در فرم تی۲۲۰۰ درج کنید. البته طرح (پلن) مورد استفاده باید قیمت و شرایطی منطقی داشته باشد. همچنین باید ثابت کنید که از مقدار اظهارشده برای کارتان استفاده کرده‌اید.
اینترنت: بله!
البته مقررات مربوط به اینترنت هم مثل استفاده از تلفن، سختگیرانه است. فقط می‌توانید بخشی از ترافیک اینترنتی که برای کارتان استفاده کرده‌اید را به عنوان هزینه به اداره مالیات گزارش کنید. توجه کنید که هزینه‌های مربوط به تماشای فیلم جزو هزینه‌های موردتائید نخواهد بود.
نوشت‌افزار و لوازم مصرفی: بله!
می‌توانید کل هزینه‌های مربوط به نوشت‌افزار (خودکار، کاغذ و کارتریج پرینتر) را به عنوان هزینه‌های دفتر کارتان در خانه به اداره مالیات اعلام کنید. البته به شرطی که از آنها فقط برای کارتان استفاده کرده باشید.
مبلمان و تجهیزات الکترونیکی: خیر!
میز، صندلی و صفحه نمایشگر جزو وسایل دایمی هستند و به همین دلیل، جوز هزینه‌های سرمایه‌ای به شمار می‌آیند. در نتیجه یک کارمند نمی‌تواند آنها را به عنوان هزینه اعلام کند.
اقساط وام مسکن، مالیات ملک و بیمه خانه: خیر!
اقساط وام مسکن جزو هزینه‌ها نیست. البته کارمندانی که به صورت کمیسیونی کار می‌کنند این امکان را دارند که هزینه‌های مربوط به مالیات ملک و بیمه خانه را جزو هزینه‌های خود اعلام کنند.
لباس: خیر!
حتی اگر برای کارتان باید پوشاک ویژه‌ای داشته باشید، باز هم نمی‌توانید آن را به عنوان هزینه به اداره مالیات اعلام کنید.
برگرفته از فایننشال تایمز
